Rozdział 32

Milczała. Miała wrażenie, że słyszy głośne bicie swojego serca i szum tłoczącej się do niego w żyłach krwi, a wraz z nią, w dźwięk ten wsłuchuje się nie tylko Draco, ale cały Londyn. Oto kim była. Niezdecydowaną, przestraszoną dziewczynką, która zapomniała o wszystkim, w co wierzyła, na rzecz jakiegoś związku, w którym nawet nie była szczęśliwa. Bo gdyby była, nie rozpływała by się tak bardzo pod wzrokiem Malfoya, prawda?
Zacisnęła ręce w pięści i jeszcze raz przeskanowała twarz mężczyzny, próbując doszukać się w niej chociaż cienia podstępu.
-Naprawię to-powiedziała, nieświadomie przerywając jego napięcie. Nie mogła wiedzieć, jak bardzo był zdesperowany i przerażony. Nie kłamał i był gotów zniknąć z jej życia, ale tak samo pewien był co do tego, że ta porażka by go zabiła. -Po prostu nie znikaj.
Nie miała siły, ani dość wolnej woli, by czekać na jakąkolwiek reakcję. Nie ufała sobie dostatecznie, by być pewną, że za moment nie zacznie go błagać, by ją pocałował, dlatego odwróciła się i zniknęła, teleportując do swojego mieszkania.

Wciąż było bardzo wcześnie. Kiedy nalewała sobie wody, nerwowo ściskając wysoką szklankę z kompletu, którego nienawidziła, a który kupił Wiktor, wiedziała, że fakt iż stoi we własnej kuchni o piątej nad ranem jest zwyczajnie dziwny.
-Gdzie byłaś?
Wywróciła oczami. Oczywiście, że słyszał trzask drzwi wejściowych.
-Biegałam-mentalnie przybiła sobie piątkę za ubranie dresu. Ta wymówka nie brzmiała wcale tak idiotycznie.
-O piątej nad ranem?
-Rzeczywiście, nigdy wcześniej tego nie robiłam, ale to chyba dobrze, prawda? Chcę dbać o formę-skłamała, wymuszając na ustach uśmiech.
-Byłaś tu w ogóle w nocy?-zapytał podejrzliwie, na co momentalnie spoważniała.
-Jaki masz problem?-zamrugała, wciskając ręce do kieszeni bluzy. Oparła się biodrami o krawędź blatu i uniosła wyzywająco brwi.
-Po prostu nie wiem co się ostatnio z tobą dzieje-wyrzucił z siebie, na co mimowolnie się skrzywiła. Nie znosiła, kiedy się denerwował. -Co z nami się dzieje!-dorzucił z szczerą frustracją. -Ten związek jeszcze nigdy nie był tak popieprzony.
Chciała zaprzeczyć, ale zamiast tego wyprostowała się i odchrząknęła. Musiała wziąć się w garść. Zdobyć na odwagę. Do cholery, ostatnio zachowywała się żałośnie.
-Może o to właśnie chodzi-przyznała poważnie i spokojnie, próbując zignorować skurcz strachu, kiedy przeczuwający co ma się stać Wiktor, zmroził ją wściekłym spojrzeniem. -Nie powinniśmy być razem. Ja nie powinnam być z tobą-powiedziała cicho, jednak na tyle zdecydowanie i poważnie, by nie wziął tego za jakieś nieznaczące mamrotanie.
-Że co?-prychnął ze śmiechem, przesuwając dłonią po włosach. Maniakalnie i z frustracją. Zaczął chodzić wzdłuż ściany, celując w nią palcem. -To nie jest kurwa śmieszne, Hermiona. Cofnij to.
-Nie mogę-wzruszyła ramionami. Nigdy nie chodziło o to, żeby go zranić, ale najwyraźniej to było to, co musiała zrobić, żeby odzyskać życie, którego pragnęła. Życie, w którym mogłaby być sobą. -Nie lubię kogoś kim się stałam-przyznała szczerze, spuszczając wzrok. Chciała być tą samą odważną i wygadaną dziewczyną. Chciała umieć postawić na swoim i wierzyć w to, o co walczy, a przede wszystkim chciała umieć ufać Malfoyowi. Nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby chociaż nie spróbowała. Jeżeli to nie on był tym jedynym, była gotowa żyć do końca w samotności, nawet jeśli wiązałoby się to z wyrzucaniem sobie, że zrezygnowała z kogoś takiego jak Wiktor.
-Co? O czym ty w ogóle mówisz?!-patrzył na nią, jakby oszalała. Prawda była taka, że nigdy nie potrafił jej zrozumieć. -To jest życie, którego pragnęłaś. Jeżeli kimś się dzięki mnie stałaś, to tylko lepszą wersją samej siebie! Przecież dam ci wszystko!-upomniał ją z desperacją, ale nie było chyba słów, które by ją przekonały.
Pokręciła głową i westchnęła, wciągając powietrze przez nos. Chciała płakać, ale nie dlatego, że go traciła. Chciała płakać, bo wiedziała, że kończąc tak nagle coś co stworzyli przez wszystkie te lata, łamie Wiktorowi serce. Miała jednak świadomość, że gdyby go nie zostawiła, to ona by cierpiała.
-Nie mogę z tobą być. Przepraszam, Wiktor, to koniec-oświadczyła zdecydowanie.
Wiktor zatrzymał się gwałtownie. Nagle nie łaził już w te i z powrotem po kuchni i nie przeczesywał swoich czarnych, poburzonych po śnie włosów. Zmarszczył brwi, a przez jego twarz przeszedł błysk zrozumienia.
-Masz kogoś-wychrypiał, a ona przymknęła na krótką chwilę oczy, czując jak po jej ciele rozchodzi się nieprzyjemne zimno. Po prostu nie chciała, żeby ją skrzywdził. Nie zrobił tego, odkąd nie był pod działaniem Imperiusa, ale od tamtego czasu zawsze skrywała w sobie ten lęk. -To Malfoy, prawda?-to pytanie było przepełnione jadem, podsycone nienawistną obsesją. Nie znosił Dracona od zawsze.
-Pomógł mi to zrozumieć. Ale to nie z jego powodu-powiedziała, delikatnie mijając się z prawdą. Wierzyła, że robi to dla siebie. Po to, by być szczęśliwą.
-Oczywiście kurwa, że on nie miał z tym nic wspólnego. Wy dwoje się pieprzycie, prawda? To jest to, co robiłaś, prawda? Przez wszystkie te lata zgrywałaś świętą, żeby przy pierwszej lepszej okazji dać mu dupy?!-wrzasnął. -Pewnie, idź sobie. Idź i kurw się do woli.
Wzdrygnęła się, ale nie pozwoliła sobie na odrobinę słabości, która próbowała zakraść się do jej serca. Zacisnęła zęby i dumnie uniosła głowę.
-Wiktorze-powiedziała spokojnie, ale jej głos i tak zatrząsł się z wściekłości. -To moje mieszkanie. Dlatego to ty idź i nie pokazuj mi się nigdy więcej na oczy.

***

Nerwowo przenosił ciężar swojego ciała ze stóp na pięty, kiwając się nieporadnie w salonie Potterów. Nigdy nie był tak zdesperowany, ale ostatecznie wygadanie się dawnemu wrogowi uznał za poniekąd wybawienie. Potrzebował tego. Kogokolwiek, kto wysłuchałby jego myśli, niegdyś tak pieczołowicie skrywanych w jego niedostępnym i zimnym umyśle.
-Co to miało być?-zapytał po raz kolejny Harry'ego, który w spokoju wysłuchał jego historii. Potter nalał mu do szklanki trochę whisky i poklepał go pokrzepiająco po ramieniu, posyłając jeden z tych nieodgadnionych uśmiechów. Szczerzył się, bo naprawdę wierzył, że będzie dobrze, czy może raczej sądził, że sprawa jest przegrana, ale był zbyt wielką ciotą, by powiedzieć mu to prosto w twarz i go złamać?
-Naprawdę tak po prostu zniknęła? Powiedziała, że się zastanowi?-zapytał Harry, z niezrozumieniem przejeżdżając dłonią po szczęce. Na jego policzkach powstał już mniej więcej dwudniowy zarost.
-Powiedziała, że to naprawi-wspomniał z zamyśleniem Draco. -Tak bardzo chciałbym wiedzieć, co dzieje się teraz w jej głowie.
-Może powinieneś jej zapytać?
-Myślałem, że powinienem dać jej trochę przestrzeni?-mruknął nieśmiało. -Nie znam się na tych wszystkich cholernych związkach. Nigdy nie...
-Och błagam, zaoszczędź mi opowieści z twojej kariery fuck boya. Naprawdę nie chcę pamiętać. Do cholery, próbuję zeswatać cię z moją przyjaciółką. Hermiona jest dla mnie jak siostra.
Nerwowo i nieco zbyt gorliwie pokiwał głową. Cholera, nigdy nie był tak zrozpaczony. Gotów posunąć się do wszystkiego, by ją odzyskać.
-Wiem, wiem-przytaknął szybko. -Chodziło mi o to, że dałbym z siebie wszystko. Chcę tam być. Z nią, całym sobą, ale tak kurewsko się do tego nie nadaję, Potter. Nigdy nie jestem co do niej pewien. Jakby nie potrafię zaufać, że ona rzeczywiście widzi we mnie coś wartego uwagi. Jest dla mnie za dobra.
-Taa, cóż-Harry beznamiętnie wzruszył ramionami. -Wciąż uważam, że powinieneś ją po prostu zapytać.

***

Stało się.
Siedziała po turecku, na podłodze, dokładnie naprzeciwko gigantycznej, drewnianej szafy. Wpatrywała się w puste półki, które opróżnił Wiktor na moment przed swoim odejściem i delikatnie się uśmiechała, ścierając jednocześnie łzy ze swoich policzków. Nigdy nie sądziła, że to będzie tak trudne, a zarazem oczyszczające. Czuła się tak, jakby wybawiła się od jakiegoś niezwykle doskwierającego jej przez ostatnie lata ciężaru.
Wstała i złapała za wieszak. Jedyne co pozostało w szafie, a świadczyło o jej jakimkolwiek związku z Wiktorem. Rozsunęła suwak białego pokrowca i westchnęła muskając palcami delikatny materiał. Jej suknia ślubna. Zakochała się w tej sukience i była naprawdę szczęśliwa, kiedy już udało jej się ją znaleźć, ale teraz, po wszystkich tych słowach, które wyrzucił z siebie Wiktor, nie sądziła, by kiedykolwiek była wstanie ją założyć.
-Kiedy przyjdzie czas, kupisz sobie ładniejszą, Hermiono-powiedziała do siebie i bez cienia entuzjazmu wpakowała wieszak z sukienką do kartonowego pudła, który dokładnie zakleiła taśmą. Odetchnęła cicho. Nadszedł czas na to, by zacząć wszystko od nowa.

***

-Mam dość.
Harry wzdrygnął się na to ostre zdanie. Odstawił kawę na blat jadalnianego stołu i oderwał wzrok od ciekawego artykułu w Proroku, patrząc pogodnie na swoją żonę. Nawet wściekła i nieobliczalna wydawała mu się cholernie piękna.
-Mówiłem ci, jak strasznie cię kocham, Ginny?-zapytał, doskonale wyczuwając unoszące się w powietrzu napięcie. Awantura. Wyprostował się i rozmasował krzyż, z lekkim przestrachem patrząc na ustawioną w salonie kanapę. Nie zniósłby tej tortury. Próbując dodać sobie otuchy i wmówić, że ich stara sofa to coś o co wciąż warto walczyć, a nie poddawać się na wstępie, bo przecież mieli jeszcze wycieraczkę, odetchnął z determinacją. -O co chodzi?-zapytał, kiedy dostrzegł jej niewzruszenie na jego, przecież, jakby nie patrzeć, szczere wyznanie miłości.
-Malfoy-wysyczała, krzyżując ręce na piersiach.
-Co z nim?-zapytał szczerze ożywiony. Czyżby miała jakieś wieści?
-Ty mi powiedz!-krzyknęła, celując w niego oskarżycielsko palcem. -Czy on tu już mieszka? Za każdym cholernym razem, kiedy wracam do domu, wasza dwójka knuje coś w moim salonie!-wyrzuciła ręce w powietrze. -Pijecie whisky i szepczecie za moimi plecami, jakbyście byli najlepszymi kumplami-przytknęła ręce do czoła. -Merlinie, to takie chore. Gdyby Ron wiedział...
-Przestań-machnął lekceważąco ręką. -Ja i Malfoy nie robimy nic złego. Po prostu mi zaufaj.
-Zaufaj!-krzyknęła z drwiną, przyglądając mu się z fałszywym uśmiechem. -Zawsze to powtarzasz. Martwię się, Harry. Jemu nie można ufać. Hermiona nie zerwała z nim bez powodu.
-Właściwie to, myślę, że mogłaby dać mu jeszcze jedną szansę-mruknął nieśmiało, wystukując nerwowy rytm palcami o blat stołu.
-Czy ty siebie słyszysz?-wywróciła oczami Ginny. -Przysięgam, jeśli się nie opamiętasz, wynoszę się stąd. Jak absurdalnie by to nie brzmiało, wrócę do matki.
Harry zbladł.
-Nie zrobiłabyś tego-pokręcił z niedowierzaniem głową.
Ginny uśmiechnęła się złośliwie, zakładając ręce na biodra.
-To jest to, co zrobię, jeżeli za moment nie wyjaśnisz mi, co ten były śmierciożerca robi w naszym domu. Wybieraj. Ja, czy on.
Harry zaśmiał się nerwowo, krztusząc się własną śliną.
-Oczywiście, że ty, skarbie-zapewnił ją, nerwowo przeczesując dłonią kruczoczarne włosy. Kto by mu gotował, gdyby Ginny odeszła?
Ruda uśmiechnęła się z satysfakcją, przyprawiając go o silny zawrót głowy. Przełknął głośno ślinę.
-Pomagam Malfoyowi ją odzyskać.
-Co odzyskać?-zamrugała szczerze zbita z tropu Ginny. -Harry...?-ponagliła go, kiedy zbyt długo milczał, przytłoczony wizją jej gwałtownej reakcji.
-Hermionę.
-Hermionę-zaśmiała się z niezrozumieniem. -Co? Hermiona nie jest czymś co się odzyskuje, to nie rzecz. O czym ty w ogóle mówisz?-zapytała z rozbawieniem, ale on wiedział, że pod tym pozornym uśmiechem kryje się coś strasznego. Jego żona była bystra. Inteligentna i okrutna, kiedy chodziło o tego typu sprawy. Zawsze stała za swoją przyjaciółką.
-On wciąż ją kocha, a Krum...
-Krum to jej narzeczony-dokończyła za niego, ku jego zdziwieniu nie ze złością, ani zawodem, tak jak się spodziewał. Widział zawahanie w jej ładnych, niebieskich oczach.
-Ginny?-mruknął, kiedy zbyt długo milczała, a potem zachłysnął się powietrzem, kiedy nieoczekiwanie zbliżyła się do niego i usiadła na jego kolanach, zarzucając mu ręce na szyję.
-Harry Potterze-powiedziała z szerokim uśmiechem. -Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale-wzięła głęboki wdech, przyglądając się malującemu na jego twarzy zaskoczeniu. -Jesteś najgenialniejszą osobą jaką znam i tak strasznie cholernie cię kocham.