Epilog

Ciepły wiatr muskał jej nagie ramiona, kiedy przeciągnęła się i usiadła na łóżku, wdychając zapach morza, świeżych owoców i trawy. Blask porannego słońca był oślepiający; wdzierał się przez żaluzje zajmującego większość ściany okna, za którym rozciągała się piaszczysta plaża, a za nią, intensywnie niebieski ocean. Woda była krystaliczna, a fale spokojnie rozbijały się o brzeg.  Lekki wiatr kołysał wysokimi palmami rosnącymi wzdłuż łagodnego wybrzeża.
-Witaj na Karaibach, skarbie.
Poczuła ramiona obejmujące ją pod materiałem cienkiego prześcieradła. Uśmiech rozprzestrzenił się na jej twarzy, a znajome ciepło ogarnęło każdą komórkę jej ciała, kiedy Draco docisnął do jej ust swoje wargi i położył dłoń na jej lekko zaokrąglonym już brzuchu.
-Jak tam potwór?
-Draco!-krzyknęła oburzona i trzepnęła go w ramię, rzucając mu oburzone spojrzenie. Sypialnię wypełnił jego głośny śmiech, który urwał się, gdy tylko znów pochylił się, by ją pocałować. Rozpływała się pod każdym jego, pojedynczym dotykiem i miała wrażenie, że to się już nigdy nie zmieni.
-Jeszcze będzie z ciebie ojciec-powiedziała z całkowitą pewnością, kiedy czule przesunął dłonią po jej brzuchu. Wtuliła się w jego ramiona i ułożyła głowę na jego piersi. -Kocham cię Draco.
-Kocham cię-uśmiechnął się, a w jego stalowoszarych oczach pojawił się błysk.
To zadziwiające, że mu się udało.
Zasługiwał na szczęście. Potrzebował czasu, by to do niego dotarło, by to przeanalizował, zapamiętał i ostatecznie uwierzył. Zasługiwał. Zasługiwał na ten dom, żonę i dziecko. Zasługiwał na pieprzone Karaiby. I był zdeterminowany by temu podołać. Kochał ich. Po latach życia w przekonaniu, że nie odda się nikomu i niczemu, zaufał osobie, której tak długo nienawidził i powierzył jej całego siebie, wraz z ciałem, sercem i duszą. Każdego dnia zakochiwał się w Hermionie na nowo i każdego dnia walczył o jej miłość.
Trzymała go przy życiu, kiedy był chamskim dupkiem, kiedy siedział w Azkabanie i kiedy zupełnie zwątpił w siebie. Była jego opoką, źródłem zaufania, oddania, szacunku i przyjaźni. Była dla niego miłością w najczystszej postaci.
Leżeli obok siebie, czując się tak, jakby dzielili wspólne oddechy i bicie serca. Jakby dzielili razem wszystko to, co dobre i złe, ekscytujące i przygnębiające, wszystko co było początkiem i ostatecznym końcem. Wreszcie, w ramionach, których od zawsze pragnęli i mimo, iż od ślubu minęło trochę czasu, nie mogli się  do tego przyzwyczaić. To było piękne, tak niezwykłe, a jednocześnie naturalne, jakby do tego właśnie zostali stworzeni.
-W końcu jesteś moja-powiedział pod nosem zamyślony, bezwiednie przesuwając dłonią po jej odkrytym ramieniu.
Nie musiał się bać. Mógł spokojnie spać, wiedząc, że kiedy otworzy oczy, ona wciąż tu będzie. Nikt go nie zastąpi. Była jego żoną. Jego żoną. Piękne, prawda?
-Twoja-potwierdziła z uśmiechem, wywracając oczami, kiedy przewrócił ją na plecy i zawisł nad nią, mocno ją całując.